Sinan geldi bugün, kapıyı birkaç kez çalmış kapı açılmayınva endişe duymuş benden. Uyandığımda kapı kırılıyordu sanki. Koştum, açtığımda nefes nefese kalmış sinanla karşılaştım. Beni eliyle öteleyip gelişi güzel girivermişti.
Bir çocuk gibi azarlıyordu. Bense çok kulak asmıyordum.
Balkondaki beyaz güvercin nerelerden geldin? Neler gördün? Kanatlarının arasına al. Uzak uzak yerlere götür oralarda kalayım.
-Yalnızlık yakmaz mı canını?
-Issız bir yerde yalnız kalmak, kalabalık içinde yalnız olmaktan daha iyidir.
-Sen yalnız değilsin ki!
-Her insan kendi çölünde yapayalnızdır.
Uçtu gitti sonra. Beni de almadı kanatlarına. Başbaşa bıraktı yalnızlığımla. Kavrulmamı istedi çölümde.
Gözlerimi Sinan'a çevirdim, hala bağırıyordu. Gözlerinin kenarındaki damarlar ne kadar çok belli oluyordu. Daha önce Sinan'ın yüzünde görmemiştim onları. Belkide bu kadar uzun hiçbir zaman bakmamıştım. Ağzından ateşler çıkıyordu sanki. Her bağırdığında yüzümde yanık bir his oluşmuştu. Elleri sürek havadaydı o kadar çok hareket ettiriyordu ki ellerini artık takip edemiyordum. Sahi neydi onu bu kadar sinirlendiren? Biraz daha sakinleşti. Damarlardan birkaçı kaybolmuştu.
Leman der gibi oldu. Az önceki dağınıklık gitmiş, bütün dikkatim kafamın tek noktasında toplanıvermişti.
Senin bana ne kadar zarar verdiğini söylüyordu. Kanım hızlı hızlı akmaya başlamış olacak ki kalbimin ritimleri artmıştı. Kendimi bir iple tavandan aşağı bıraktığımı düşünmüş. Her Leman deyişinde beynime doğru hızlı bir darbe aldığımı hissediyordum.
Terlemeye başladım. Ellerim ve dişlerim sıkdığımdan acımaya başlamıştı. Gözümü kapattım bir saniyeliğine, Sinan'ı yerde buldum. Sıktığım yumrugumu geçirmiştim suratına.
Sinan'ın yerden kalkarken ki bakışında seni gördüm Leman. Senin hayret dolu bakışlarını. Kıskançlığıma yenik düşüp seni kırdığım o günkü gözlerini gördüm.
Terketmekte haklısın Leman. İstersen kavga et, vur, sev, öp, istersen bağır! Ama herşeye rağmen benimle kal.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder