Ben artık duydum leman. Hayatın o güzel yüzünü herşeyin çok güzel olduğunu gördüm. Şikayetlerim azaldı, vallahi azaldı inanmazsan gelde yokla. Dayanılmaz melankolikliğim sadece sanaymış. Nazlanıyormuşum sana. Artık karamsar takılmıyorum. Zaten takılsam da pek işe yaramıyor. Mahvedemiyorum hiçbir güzelliği. Belkide deliriyorum artık. Beni bu çekilmez şehirde yalnız bıraktığın için kızamıyorum sana. Sadece bi yumru var göğsümde bir öksürsem geçecek gibi. Ne yutup yok edebiliyorum ne de dışarı akıtabiliyorum. Bir tür zehir gibi içeride kaldıkça içten içe tüketen.
Komşular sürekli yokluyor beni. En az 5 kere çalıyor bu kapı sen varken de bu kadar sık çalarmıydı sahi? Kendimi asmamdan korkuyorlar. O kadar kötü durmuyorum aslında böyle dediğime bakma. Bilirsin onlar beni kara seni hep pembe bildiler ondan bu kadar evham. Her gece bütün kalp kırıklıklarımı topluyorum. Bana yanlış yapanları ne kadar çok affedilecekse o kadar çok affediyorum ama bazı şeyler inan affedilmiyor.
Uğraşmadın deme çok uğraştım leman. Herşeye bi kulp buldum herkese bir sebep geçirdim. Seni affetmeyide denedim leman. Sen gözyaşlarımı içime akıtacak kadar yaktın canımı.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder